Yazar: Şeref SAYMAN

ÜTOPYA, bütün ilerlemelerin ilkesidir… Yol güzelse, nereye vardığının ne önemi var… Kocaman bir orduya ihtiyacım yok. Ordu derken bagaj dolusu eşyayı kastediyorum. Mühimmatım hava ve su olsun yeter. Gerçekten yeter mi? Yoo, muziplik yapıyorum. Yetmez ama bir tosbağa gibi evi de sırtımda taşıyacak halim yok ya!

ÜTOPYA, aklın egemen duvarlarını yıkabilmektir… Bir terslik olmadığı takdirde bu sene kendimi her şeyden emekli ediyorum. Yani ıvır zıvır faaliyetler içinde kaybolmaktan, iş güçten elimi eteğimi çekiyorum, ayak bağı bilumum her şeyden ve sadece, ama sadece hayalimdeki bisikletle yapacağım büyük, uzun, maceralı turnelere hazırlanıyorum.

ÜTOPYA.. Hayatı geçerken.. Tek başıma içerken.. Yolculuk nereye diye sordum.. Cevabı beklemiyordum.. Cevaba sarıldım ve baktık yıldızlara.. Bir an için yalnız hissetmedim.. Onu ben hesap etmedim.. Benimle kalırsa belki mutsuz olabilir.. Ama mutsuz olmayı da sevebilir.. Yine de kendisi bilir..

ÜTOPYA.. Her zamanki sorunlar.. Ve şimdi n’apacaz der gibi bakar.. Aslında benim bi fikrim var.. Benim bi fikrim var..

ÜTOPYA.. Çok garip bi düşünce.. Ama yine de düşününce.. Doğrudur yalanı sevdiğimiz.. Her gün beslediğimiz.. Aslında yalnızız.. Ama bi şekilde kanmışız.. Herkes için biri olduğuna.. Sonunda mutlu olunduğuna..

Sonunda o gün geldi… Kapımızın önünde duran turuncu güzeli Peugeot biz ateşli çocukları, hepimizi heyecanlandırmaya yetti.. 70’lerin bahçeli evlerinin donattığı mahallem Kazasker, Şakacı Sokak’tan, gençliğimi geçirdiğim doğal Bağdat Caddesi, Suadiye, Bostancı, Kadıköy, Mecidiyeköy ve Hadımköy’den bugün eser yok.. 2010’ların İstanbul’u tam bir kaos, tam bir keşmekeş, tam bir kargaşa..