Kategori: ÜTOPYA

ÜTOPYA… Ne zaman uzak bir düş kursam, ertesi gün bana yakın hayal kırıklarını topluyorum… O an… Tam kenarına oturdum. En kenarına… Her şey dönmeye, kalbimin gıcırtılı sesi kulaklarımı acıtmaya başladı. Tüm dünya ayaklarımın altındaydı. Uğruna mücadeleler verilen, herkeslerin arsızca bir toprak parçasını “benim!” diye sahiplenmeye kalktığı…

ÜTOPYA… Biz senle hiç normal olmadık mesela… hiç yan yana gelmedik mesela… hiç konuşmadık mesela… HİÇ BİZ OLMADIK mesela… Geçtiğimiz senelerde birçok kapısından döndüğüm topraklara bu defa sızmayı başarmak. Bir büyük sıçrayışa hazırlanmak… Çıtayı aşmayı, ötesine geçmeyi hedeflemek…

ÜTOPYA… benim yapacağım övgüye ihtiyacı yok, tıpkı atasözünde söylendiği gibi bu, güneşi fenerle göstermeye benzer… Hemen herkesin hayatta en çok yapmak istediği bir şey vardır, benimkisi de ‘makbul’ kaliteden bir tur velespiti sahiplenip tek yön biletimle yollara düşmek. Hallice kaliteli; çünkü daha kapıdan dışarı çıkmamla birlikte beni yarı yolda ekecek…

ÜTOPYA… Bırakın herşeyi ardınızda, yumuşak bir dünyaya doğru Demir alınıyor… Çünkü; Mutsuzluk insanı aptallaştırır… Büyük bir huzur ile kulağımı kum saatinin ince beline dayayıp zamanın geçişini dinliyorum. Hışırtılı, düzenli bir akış bu. Uzaklardan gelen kuş cıvıltıları ve ılık rüzgârın sesi, sessizliğin içinde pırıldayan küçük elmaslar, yakutlar, akikler gibi tatlı geliyor…

ÜTOPYA… Sırrı olmayan bir şeyin çekiciliği de yoktur… Aslında ben hiç bir şey bilmiyorum… Hayal kurmak her şeydir… Daha önceleri onunla karşılaşıyor muydum, yoksa karşılaşmıyor muydum? Bilmiyorum. Şöyle atletik bir çiftteker, kaşları kalkık, burnu al, sanki her gün koşuya hazır gibi. Yürüyüşü de bir tuhaf, başkasını ayakta tutar gibi yürüyor,…

ÜTOPYA… İçinde aşk olmayan bir hikâye, hardalsız bifteğe benzer, lezzetsiz olur… Uzun mesafe yol kat eden bisiklet sürücüsünün yaşamdaki en uzun günü. Ya da şöyle mi olmalıydı: Uzun mesafe yol süren bisiklet sürücüsünün en uzun gün içindeki bir hayatı? Bir kez olsun uzun seyahat zamanına girişiyorum, uzun gemi veya tren…

ÜTOPYA… Macera harikulade güzelse, nereye vardığının ne önemi var… Ve basıyorum pedallara, bomboş odalara açılan uzun koridorlara benzeyen sokaklarda, kımıldanan, yarı karanlık bedenler, belirsiz çağrılar, yabancı gölgeler arasında, hançerler gibi saplandıkları karanlığı daha da görünür kılan kent ışıklarının altında…

ÜTOPYA mı? Ben henüz inşaat halindeydim sana, duygularım proje aşamasındaydı. Öyle bir gitmiştin ki, temelini kuvvetlendirmek için ter döktüğüm o mütevazı ÜTOPYAm komple başıma yıkılmıştı… Yazlık evlerde kaderine terkedilmiş bisikletler vardır. Bisiklet diye gezer kumlu deniz kıyılarında, sonra bunu gezdim, şunu gördüm, daha binmeye gerek yok diye bırakılır bir kenara.

ÜTOPYA, aklın egemen duvarlarını yıkabilmektir.. Türkiye’yi (ve Dünya’yı) kıyasıya dolaşmak ve uygarlıklar arasında kaybolup farklı kültürleri yaşamak istiyorum. Hayatımın bu belki de son dönüm noktasında bugüne kadar yaşadıklarımdan farklı, heyecanlı, sürükleyici, alevli, ateşli, deli dolu, kuduruk bir şeyler yapmak için çıldırıyorum. Macera istiyorum ben, macera!!

ÜTOPYA, bütün ilerlemelerin ilkesidir… Yol güzelse, nereye vardığının ne önemi var… Kocaman bir orduya ihtiyacım yok. Ordu derken bagaj dolusu eşyayı kastediyorum. Mühimmatım hava ve su olsun yeter. Gerçekten yeter mi? Yoo, muziplik yapıyorum. Yetmez ama bir tosbağa gibi evi de sırtımda taşıyacak halim yok ya!