Kategori: ÜTOPYA

İnsanoğlu tarihi gelmiş geçmiş en gizemli, en potansiyel ve en ucu açık tarihtir. Birbirinden çok farklı doktrinlerden, farklı dünya görüşleriyle birlikte öğrendiğimizden beri hayatını ebediyen sürdürebilmek için en hayati beş şeye ihtiyaç duymuştur ya, çocukluğumdan beri benim aklımı çelen de bu –barınma, beslenme, giyinme, üreme ve boşaltma– ihtiyaçlarını karşılayabilme metotları…

Hep, apansız aklıma geliveriyor işte. Minibüs, şiddet, şiddet, dehliz, karanlık, cehalet… Harç, borç, bütçe mütçe, mahkeme davası, haciz, birikim, ipotek edilenler, nakde blokaj, yeniden yapılandırma, uzlaşma, son varlıklarından elden çıkarılması; ancak izler takip edilecek… Başka çıkış yok… Bir masalı yaratmak zorundayım…

Ölmeden önce yapmak istediğim şeylerin listesi cebimde. Bisikletle ‘Büyük Türkiye Turu’; yani bir uçtan diğer uca memleket sevdası. “Sakın bisikletle gitme,” diyor yakınlarım. Gideceğim işte! Edirne’den Kars’a, Sinop’tan Antalya’ya, İstanbul’dan Muğla’ya, Çanakkale’den Van’a, Bursa’dan Diyarbakır’a, Rize’den Urfa’ya. Hem de pusatların cirit attığı Şırnak’a, Hatay’a, Antep’e…

Özgürlük mü?… Sonra o yoldan başka yollara açılacak başka başka kapılar olacak… Yolda türlü maceralar yaşanacak, farklı zenginlikte bilgeleşilecek, büyünecek… Her şey birbirine bağlı, birbirine dokulu, bağlantıları, işaretleri izlemeliyim. Çünkü kuyuya düşen ve kapılar bulan, kapıları açan, yolculuklara çıkan artık bir masalın içindedir.

İşte, bir kuyuda bir başıma kalakalmışım gibi geliyor örneğin karanlık ve soğuk bir sığınakta parmak hesabı yaparken. Tıpkı derin bir kuyuda sıkışmış gibi. Karanlık, rutubetli, havasız bir kuyu bu. Zaman durmuş. Korkularım, her şey karmakarışık gibi üstüme üstüme…

Kim ne derse desin bu “TT & DT” olacak bir hülya. Ama öyle ama böyle. Belki salt bana hitap edecek. Oysa insanın kendi vatanını gezmesi kadar doğal bir şey olamaz. Dünyayı gezmek isteyene ise gayya kuyusu bedava… Kuyu dedim de ne güzel metaforik masallar vardır. Bazen bir yoldaşlığa, bazen bir…

Yaşasın!! Bugün gezenti Şeref’in özel Blog’u: “gEZENTİ şEREF”in 46’ncı günü. Tekrar hoş geldin!! Ziyaret ettiğin için teşekkür ederim!!

“gEZENTİ şEREF” yaklaşık iki ay kadar önce, ben gene ‘online’ olmaya karar verdikten hemen sonra, saklı sandığımdan çıktı, mazideki nostalji sitesinden form değiştirerek yeniden var oldu.

Şu hayatta en büyük hazinem anılarımdır. Anılarımı öyle önemserim ki, zamanı gelir, üzerlerinde olan her şeyi, belki her birine ait bir fotoğrafın kendisiyle birlikte ceviz kabuğu rengindeki sandığımın içine koyup kaldırırım, zamanı gelir, bir mektup, bir davetiye almış gibi sevinir ya da herhangi bir alışkanlık heyecanıyla açarım sandığımı, saçar dökerim…

Vay, vay, vay… E, peki, şimdi ne yapmalı? Nereden başlamalı? Ne tür bir eylem planı hazırlamalı? Rehberim olacak başyapıtı kimlerle paylaşmalı? Evet. En büyük çengelli soru bu: Nasıl adım atmalı?