TÜM İĞRENÇ BİNALARA & TRAFİK ANARŞİSİNE RAĞMEN
Pire🚲 ile İSTANBUL TURLARI
Önce bir anıyla başlayayım…
İki tekerlekli, havalı, afet gibi bir bisiklet ile ilk tanıştığımda 11 yaşındaydım. Sene 1974 idi. Eğer o sene sınıfını takıntısız bir şekilde geçerse kendisine bir bisiklet hediye edileceği sözünü alan ağabeyim dediğini yapmış, sınıfta ne ikmale ne bütünlemeye kalmış, sıra annemizin sözünü tutmaya gelmişti. O da biricik oğlunu kıracak değildi. Sözünde duracak, ağabeyim de muradına erecekti. Ancak kısa bir süre daha sabırlı olması bekleniyordu kendisinden. Ta ki biz ailecek gittiğimiz Mersin gezisinden geri dönene ve tam o esnada Yunanistan ile Türkiye arasında patlak veren Kıbrıs Savaşı’nın ilk ciddi etkisinin bastırılmasına ve karatma gecelerinin sona ermesine değin.
Ve sonunda o gün gelmişti… Kapımızın önünde duran turuncu güzeli Peugeot biz ateşli çocukları, hepimizi heyecanlandırmaya yetmişti.
Ben de en az ağabeyim kadar büyük coşku içerisindeydim. Günler geçti, haftalar haftaları kovaladı. Kolları sıvayan ağabeyim bisiklete nasıl binmem, nasıl bir sürüş izlemem gerektiğini madde madde sabırla anlattı durdu. Teorik başlayan bu dersler nihayet pratiğe kavuştuğunda ben yine önce ağabeyimin akademik yeteneklerini kendisine katlanarak izlemiş, bana öğretilenleri sırasıyla uygulamaya girişmiştim.
Ortalama Türkiş boy beden yeterince uzun olmayınca…
Gelgelelim büyük, ciddi bir sorunum vardı. Boyumun kısalığından dolayı bacaklarım pedallara bir türlü yetişemiyordu. Bisikletin kadrosu benim boyuma göre çok yüksekte kalıyordu ve onu küçültmem, daraltmam hiç mümkün değildi. Bunu şıppadak algılayan beynimdeki cingöz benlik sayesinde öncelikle tek pedal üzerinde gitmeyi tecrübe etmeye başlamış, akabinde üst, alt ve yan demirlerin arasından geçirdiğim ayaklarımla pedal çevirmeye yeltenmiş, bisiklet bir yana yatmış ben diğer yana yatmış öyle yampiri sürmeyi adet edinmiştim bir süre. Her koşulda dengede durmayı becermenin hazzı sonsuzdu. Şaşkınlığım bir tarafa bu benim için müebbet bir zaferdi. Ne kendime ne de bisiklete zarar verecek şekilde düştüğümü hiç hatırlamıyorum. Bu eğlenceli zamanlar yine haftaları, derken ayları kovalamaya devam etti. Artık bu azimli başarılar sayesinde yeni tecrübeler edinmenin sırasının geldiği inancı yerleşmeye başlamıştı bende.
Nasıl olduysa, belki cesaret, belki boyumun serpilip gelişmesinin verdiği güven, bilemiyorum, bir gün kendimi turuncu bisikletin üzerinde bulduğumu hatırlıyorum. Hatta önceleri üstüne konforlu yerleşmek için bir taş, bir tretuvar, bir yüksek toprak birikintisi aranırken kendimi tek pedal giderken bacağımı selenin üzerinden atarken buluvermiş sanki Western filmlerinde ata sıçrayarak binen kovboylara benzetmiştim kendimi. Ancak bacaklarım hâlâ yere bir türlü erişmediğinden seleye oturup istediğim gibi süremiyordum. E, demokrasilerde çareler tükenmez, benim hayatım da öyle. Her şeye her zaman bir çözümüm vardı. Belli bir zaman da böyle oturaksız ayakta sürmenin keyfi sürecekti bu defa. Önemli olan gidonu sarsmadan, elde titretmeden, oraya buraya ani çevirmeler yapmadan, dengede sürmeyi kıvırmaktı. Gerektiğinde aheste gitmenin, gerektiğinde hızlanmanın, ihtiyaç halinde yavaşlamanın veya acil fren yapmanın, kendimi katiyen yormadan yokuş yukarı tırmanmanın, büyük keyifle yokuş aşağı salmanın, şaka yapar gibi elleri bırakarak gitmenin bütün tüyolarını kazıyordum beynime ve pistonlarıma.
Zamanın en modern, en popüler bisikleti…
Turuncu renkli şehir bisikletimiz Peugeot, Bisan tarafından üretilen 3 vitesli bir bisikletti. O günlerin şartlarında vitesli bir bisiklet herkesin hayal edebileceği ama öyle kolay edinemeyeceği bir şeydi. Bunun da mahallede şahsa avantaj sağladığı, ayrıcalıklı bir karizma yarattığı su götürmez bir hadiseydi. Öyle ki peşinde koşturduğun civan kızların gözdesi olmak hiç zor değildi.
Her neyse, bisikletle erinçli bağlılığımı kaydeden benim asıl sevdalı hikâyemin başladığı tarih ise 1978 yılına gelindiğinde, ağabeyimin bisikletinden hevesini almış, yıllarca keyfini sürmüş sıra mirasını bana devretmesiyle taçlandırdığı zamana denk düşmüştü. Turuncu güzeli artık benim oyuncağımdı!!! Hemen yapmam gereken ilk şeyi yaptım ve ona bir isim verdim. Bundan böyle onu “Orkide” olarak çağıracaktım.
Önce kendi mahallemizin çevresinde ufak turlamalar… derken yakın semtler üçgeninde gezintiler… derken planları biraz daha büyüterek uzun mesafeli macera arayışları… bazen Kadıköy istikametinde, bazen Kartal, Pendik yönünde pedal çevirme serüveni… Bir mahalleden başka bir mahalleye bisikletle yolculuk etmek, o diğer semtlerde yaşam kültürleri ile yakından tanışmak, ki çoğu zaman bu bir kız peşinde heyecanlı kovalamaca oynamaktan ibaret en beğendiğim birini tavlamaktan geçiyordu, bütün hayallerimi süsleyen en güzel, en hoş aktiviteydi benim için.
Gelgelelim deniz aşırı tur yapmam yasaktı. Her ne kadar gözlerim Adaları, Yalova’yı kestiriyor, İstanbul’un öte yakasına, Galata’ya, Pera’ya, Tarihi Yarımada’ya ibretle bakıyorsa da arzuladığımı bir türlü gerçekleştiremiyordum. Bunda zamanın rolü çok büyüktü. Kötü ve tehlikeli günlerden geçiyorduk. Hemen her gün sokak aralarında, tamtakır arsalarda, tenha köşelerde, bahçeli evlerin, apartmanların önlerinde, okullarda, üniversitelerde, kafelerde, kahvelerde ölümler oluyor, sol-sağ birbirine girmiş adamlar dövülüyor, pusuya düşürülüp katlediliyor, bir yerler sürekli bombalanıyordu. Haliyle ev halkımın endişeleri de büyüyor benim saklıca yaptığım sevimli, moleküler kaçamaklardan sakınmaya davet ediyorlardı.
Nereden nereye…
İnadım inat bisiklet maceralarım ciddi uzaklaşmalar yapmadan epeyce sansasyonel sürmüş, öğrencilik hayatımı ve gelecek hayallerimi büyük planlarla devam ettireceğim Londra’ya kapağı atana kadar semtler arasında pedallamaya devam etmiştim. Zamanımı büyük oranda bisiklete binerek geçiriyor ve kendimle sürekli yarış yapıyordum. O delikanlı zamanlarda da süratli bisiklet kullanmayı sevmiyordum. Benim için önemli olan hız yapmak değil, gezmekti. Bisikletli serüvenleri farklı bir gözle seviyordum. Bazen sokaklarda, bazen tarlalarda, korularda, doğada, bir deniz kıyısında, bir parkın kenarında, bazen keşfettiğim harabeler, mağaralar, yıkıntı kale surları arasında…
Ne var ki, özel nedenlerden dolayı uzun yıllar tur yapmaya ara verdim. En son Antalya’da ikamet ederken hafta sonları çıktığım turlardı. Çok sevdiğimden olsa gerek en fazla Kemer, Olimpos ve Adrasan’ı tercih eder, Saklıkent yolunda tırmanmayı, Lara’nın ıssız korularında kaybolmayı, yine otellerin henüz dikilmediği tenha Belek kıyı şeridinde, ormanlarında pedal çevirmeyi programlardım. Hepsinin ayrı ayrı bir doğal güzelliği ve macera tadı taşıdığını düşünürdüm.
İşte şimdi Saros’dayım ve kendi güllük gülistanlık yaşam merkezimden sesleniyorum…
Sanmayın ki kendimi sadece yaş aldığım ve emekli olduğum için yollara atıyorum. Evet, emekli olmanın ve zorunlu hiçbir şeye bağlı kalmamanın, yani mümkün mertebe kendi başına buyruk özgür olmanın sınırsızlığını burada tartışacak değilim. Katkısı büyük elbette. Bisikletli yolculuklarda zaman kısıtlaması, iş-güç vesaire tehdidi yok. Demem o ki maceraperestlik benim doğamda var. Çocukken de böyleydim, şimdi de böyleyim. Zannetmeyin ki unumu eleyip eleğimi duvar astıktan sonra kendimi yollara atıyorum. Bu durum gücüm pedalları çevirmeye yettiği sürece de böyle devam edecek.
START
Öyleyse şimdi; gelelim kadrajıma aldığım ilk turlama programımın içeriğine:
Marmara Bölgesi: İstanbul
Turun Niteliği: Beton mezarlığı ve trafik anarşisine inat “Marmara Bölgesi” ~ İstanbul & Çevresi’nde Bisiklet Turları
İSTANBUL TURLARI: Her Başlangıç Yeni Bir Başlangıçtır
- Haliç Sahil Turu
- Kadir Has Üniversitesi – Fener – Balat – Ayvansaray [yaklaşık 10 km]
- Doğduğum Yere
- Kadıköy – Moda – Kalamış – Suadiye – Kazasker Şakacı Sokak – Kadıköy [yaklaşık 38 km]
- Korular İçinde 1 Pire🚲
- Emirgan Korusu – Hidiv Kasrı – Beykoz Korusu [yaklaşık 21 km]
- Kadıköy Pendik Gittik Geldik
- Kadıköy – Caddebostan – Suadiye – Bostancı – Küçükyalı – Maltepe – Kartal – Pendik – Kadıköy [yaklaşık 32 km]
- Kanatlı Pire🚲 Florya’da
- Yenikapı Marmaray – Zeytinburnu – Bakırköy – Yeşilköy – Florya [yaklaşık 30 km]
SARIYER Muhallebicisi’ne Kazandibi Yemeye
- Beşiktaş – Ortaköy – Bebek – Yeniköy – Tarabya – Büyükdere – Sarıyer [yaklaşık 20 km]
BEYLERBEYİ’nde Midye Tava Yiyip GÖKSU’da Çay İçmeye
- Üsküdar – Beylerbeyi – Kandilli – Göksu [yaklaşık 20 km]
- İstinye – Yeniköy – Sarıyer – Garipçe [yaklaşık 32 km]
Pire🚲 PIERRE LOTI Kıraathanesinde & GÖKTÜRK Göleti
- Yenikapı – Saraçhane – Eyüp – PİERRE LOTİ TEPESİ – Ayazağa – Burunsuz Mevkii – Göktürk Göleti [yaklaşık 60 km]
AYDOS Zirvesinde Bir Pire🚲 ile Bir Azize🎒
- Beşiktaş – Kadıköy – Kartal – Aydos Ormanı [yaklaşık 100 km]
Not: “Günübirlik” bisiklet turlarımda herhangi bir yerde konaklamak veya çadır kurarak kamp yapmak yoktur.
İstanbul maceralarımda görüşmek üzere,
Pedallara yumulmuş bisikletli Sevgilerimle,
Gezenti Şeref
***…***